Pod zaborami
W roku 1902 założona została II Cesarsko-Królewska Wyższa Szkoła Realna. Miała ona status szkoły średniej. Główny nacisk kładziono tam na nauczanie przedmiotów matematyczno-przyrodniczych oraz języków nowożytnych. Szkoła Realna mieściła się w trzech kamienicach czynszowych przy ul. Michałowskiego pod nr 8, 10, 12 będących prywatną własnością krakowskiego adwokata dr. Ludwika Merza.
Do 1918 roku, mimo znacznych wpływów zaborcy austriackiego, życie szkoły biło polskim rytmem. Świadczą o tym spisy obowiązkowych podręczników oraz tematy wypracowań z języka polskiego dotyczące m.in. twórczości Mickiewicza, Słowackiego, Sienkiewicza, Konopnickiej.
Historia międzywojenna
Po odzyskaniu niepodległości zmienił się charakter szkoły; dawna Cesarsko-Królewska Wyższa Szkoła Realna przekształcona została w IX Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze. W roku 1926 Józef Maria Hoene-Wroński został patronem Gimnazjum.
Józef Maria Hoene-Wroński
ur. w Wolsztynie w 1776r.
zm. w Paryżu w 1853r.
Filozof, matematyk, fizyk, astronom i technik wynalazca, a także prawnik i ekonomista, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, później w armii rosyjskiej. W 1800 r. osiadł na stałe we Francji. Czołowy przedstawiciel mesjanizmu polskiego. W matematyce wprowadził tzw. wronskian, tj. wyznacznik funkcyjny w teorii równań różniczkowych; w latach międzywojennych działał w Polsce Instytut Mesjanistyczny propagujący jego dzieło.
Warunki nauczania w naszej szkole były trudne, co wynikało z nieodpowiednich budynków, ciasnych i ciemnych sal szkolnych, wąskich korytarzy i braku sali gimnastycznej. Mimo tych trudności szkoła cieszyła się dobrą opinią dzięki wysokiemu poziomowi nauczania.
Józef Wyporowski: Wspomnienia. W: Spotkania abiturientów IX Gimnazjum. T.4. Kraków 1984, s. 34
W czasie II wojny światowej szkoła nie funkcjonowała. W budynku mieściły się koszary niemieckie, zniszczono wówczas akta i dokumenty szkoły.
Historia powojenna
W 1945 roku szkoła wznowiła działalność, ale już jako IX Gimnazjum i Liceum Żeńskie. Liceum to miało dwa profile: humanistyczny i matematyczno-przyrodniczy. W 1950 roku szkole nadano nazwę VII Liceum Ogólnokształcące. Jej siedziba mieściła się w dalszym ciągu przy ulicy Michałowskiego.
W 1960 roku dzięki staraniom dyrektor Julii Różyckiej rozpoczęto budowę nowego gmachu szkolnego przy ulicy Skarbińskiego 14. Plan budowy przygotowywał „Miastoprojekt” pod kierunkiem Mieczysława Kuźniarka i Danuty Mieszkowskiej. Inwestorem głównym było Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego, inwestorem pośrednim – Dyrekcja Budowy Osiedli Robotniczych.
Tak dzień przeprowadzki dokumentuje szkolna kronika: „Dnia 16.09.1961 roku tym razem po raz ostatni zebraliśmy się na podwórku, aby uroczyście pożegnać stary budynek. Niejedna uroniła łezkę żegnając stare mury. Nie zwlekając ustawiłyśmy się czwórkami i w kolumnie, którą prowadził poczet sztandarowy, ruszyłyśmy w kierunku odległej ulicy Skarbińskiego”.
Ulicami miasta przeszedł dzisiaj pochód dziewcząt kierując się w stronę ulicy Skarbińskiego. To uczennice VII Liceum Ogólnokształcącego, uczące się dotychczas w ciasnych i ciemnych klasach budynku przy ul. Michałowskiego objęły w posiadanie wspaniały nowy gmach szkolny, w którym klasy są naprawdę przepiękne, pracownie urządzone ze wszystkimi „szykanami”, a aula imponujących rozmiarów.
Wszędzie mnóstwo przestrzeni i światła, i wszędzie uszczęśliwione twarze uczennic, które z zapałem pomagały wczoraj przy przeprowadzce, nie mówiąc już o tym, że jedenastolatki (z oddziału E) wypastowały cały nawet korytarz, który dzisiaj błyszczy jak lustro.
Fragment artykułu z „Dziennika Polskiego”
Rok potem szkoła otrzymała nowego patrona. Została nim Zofia Nałkowska.
Zofia Nałkowska
ur. w Warszawie 1884r.
zm. w Warszawie w 1954r.
Pisarka, córka Wacława Nałkowskiego, wieloletnia działaczka ZLP i PEN Clubu. Debiutowała w okresie Młodej Polski; w swych wczesnych utworach rozwijała indywidualistyczno-estetyzującą koncepcję osobowości. W latach międzywojennych wykształciła własną odmianę prozy psychologiczno-społecznej. Po drugiej wojnie światowej wydała tom „Medaliony”, zawierający relację o niszczących osobowość człowieka skutkach hitlerowskiego systemu eksterminacji.
We wrześniu 1962 roku włączono w skład szkoły rozwiązane IX Liceum Ogólnokształcące im. Józefy Joteyko z ul. Podwale. Kolejne połączenie nastąpiło w roku szkolnym 1980/81 – do VII LO przyłączono XVII LO im. płk. Bolesława Kowalskiego z ul. Praskiej.
Historia VII LO w Krakowie w realiach III RP
Rok 2002 był dla VII Liceum Ogólnokształcącego rokiem szczególnym, gdyż wtedy przypadło stulecie istnienia placówki. Obchody Jubileuszu świętowane, 16 listopada, były bardzo uroczyste; obejmowały spotkania absolwentów w szkole, galę w Teatrze im. Juliusza Słowackiego oraz bal absolwentów salach restauracyjnych Hotelu Europejskiego.
Obchody 105-lecia istnienia Szkoły odbyły się 30 listopada 2007 roku. Uroczystość rozpoczęło przemówienie pana dyrektora Wojciecha Zagórnego. Następnie uczniowie zaprezentowali przygotowany specjalnie na tę okazję spektakl „Siódemka”. Ważną częścią uroczystości była ceremonia ślubowania uczniów klas pierwszych.